Wie is mijn naaste?
Onderstaand is een reflectie van sr. Rosemarie Milazzo, lid van de orde van de Maryknoll sisters, als reservist betrokken bij het team in Koerdistan sinds 2010.
Kak Hassan en zijn familie bij zijn huis in Galala
Wanneer in Lukas 10:29 een schriftgeleerde aan Jezus vraagt wie zijn naaste is, vertelt hij de gelijkenis van de barmhartige Samaritaan. Jezus leert ons als die Samaritaan te zijn en allen die wij in nood zien verkeren te helpen als zijnde onze naasten.
Kak Hassan, partner van Christian Peacemaker Teams in Koerdistan, vertelde ons hetzelfde “Het maakt niet uit wie je bent of waar je vandaan komt, voor God is alleen belangrijk dat je Hem kent en je goed voor de mensheid zorgt.”
Wat houdt het in om voor de mensheid te zorgen, om een naaste en brenger van Gods liefde te zijn?
Koerdische dorpelingen rapporteerden dat vorig jaar, in een nacht 102 Turkse bommen vielen nabij het dorp Galala. “Wij konden het voelen, de aarde beefde. ” Vertelt Kak Hassan, terwijl hij naar de scheuren in de halve meter dikke muren van zijn woonkamer wijst. Het was zo erg, dat 78 families het dorp verlieten. Er zijn maar twee achtergebleven. Kak Hassan vertelt ons dat de dorpelingen hun vee en akkers zeer goedkoop van de hand deden, om zo snel mogelijk te kunnen vertrekken.
Een van de inwoners van Galala legt uit dat zelfs voor het bombardement, het leven in het dorp moeilijk was. Tijdens de lunch in zijn huis vertelde hij over slangen die het huis binnendringen, sprinkhanen die de fluweelbomen belegeren en zijn moeder, die dagelijks om 4 uur ’s ochtends de koeien moest melken. Maar ondanks deze moeilijkheden hielden mensen het hoofd boven water en leefden hier al generaties lang. “Sinds God de aarde schiep” aldus Kak Hassan. Maar met de bombardementen verandert het leven.
Ondanks de angst voor meer Turkse bombardementen blijft Kak Hassan geloven. Hij sprak met ons over de rol van God in zijn en onze levens. “Jullie kennen God, daarom zijn jullie hier. Jullie hebben empathie, en God heeft die in jullie hart geplant.”
Het dorp Galala
Kak Hassan vertelt ons over hoe de inwoners van nabijgelegen dorpen hun huizen ter beschikking stelden aan de vluchtelingen uit Galala. “Jullie zijn onze naasten, onze verantwoordelijkheid. Kom bij ons”, zeiden ze, hun eigen huizen leegruimend om ruimte te maken. “In dit handelen worden we herinnerd aan Gods aanwezigheid” zegt Kak Hassan.
Het team in Koerdistan ervaart dergelijke naastenliefde dagelijks. In Galala konden we altijd terecht bij Hassan en zijn familie. “Welkom, mijn huis is jullie huis”. In Qamesh, een ander dorp dat te lijden heeft onder de Turkse bombardementen, bereidde de familie van Kak Aso een feestmaal voor de CPT’ers en boden hun eigen bed aan om in te slapen.
Voordat we vertrokken zei Kak Hassan “Wij zijn dankbaar dat God jullie hier heeft gebracht om naar ons te luisteren.” Een van de teamleden antwoordde: “Wij hebben één God, zijn één menselijke familie. Wanneer een van ons is aangedaan, zijn wij dat allemaal.”
Honderden dorpen op het Koerdische platteland worden bedreigd door Turkse bombardementen die onder andere huizen, scholen, akkers en vee treffen. Al 30 jaar bombardeert het Turkse leger Iraaks Koerdistan in een poging de PKK te bestrijden, die zich daar rond de Turkse grens ophoudt. In mei 2019 kondigde het Turkse leger ‘operatie klauw’ aan, een militaire exercitie gericht op het uitroeien van de PKK. Veel burgers in Iraaks Koerdistan zijn sinds de start van deze operatie omgekomen of anderszins getroffen.